De eerste maand

Het is alweer 24 januari. Over een week zit de eerste maand hier in Glasgow er alweer op. Dat is best een vreemd idee eigenlijk. Van de ene kant is deze maand voor mijn idee echt voorbij gevlogen en lijkt het alsof ik hier pas vorige week ben aangekomen. Van de andere kant lijkt het wel alsof deze maand gewoon niet voorbij wilde gaan en alsof ik de dingen die ik hier twee weken geleden heb gedaan al drie maanden geleden heb gedaan. De eerste maand was zeker een maand van pieken en dalen, van ups en downs. Het was een maand waarin ik heel veel leuke dingen heb gedaan. Een maand waarin ik heel veel nieuwe mensen heb leren kennen van allerlei nationaliteiten. Een maand waarin ik heel wat feestjes heb gehad en ik heel wat tijd heb doorgebracht in de pub of gewoon gezellig bij mensen thuis. Een maand waarin ik al best wat leuke dagtripjes heb gemaakt en leuke en mooie dingen heb gezien. Maar het is stiekem toch ook een maand van heimwee, waarvan ik niet had verwacht dat ik daar zoveel en zo snel last van zou hebben. Het is een maand waarin ik erachter ben gekomen hoeveel de mensen thuis eigenlijk wel niet voor mij betekenen. Een maand waarin ik af en toe gewoon graag naar huis toe wilde. Een maand van een heleboel gedoe rondom papierwerk waarvan sommige dingen nog steeds niet geregeld zijn. Een maand waarin ik erachter ben gekomen hoe goed ik het thuis eigenlijk wel niet heb. Een maand van bijna altijd moe zijn. Een maand waarin het wel leek alsof ik constant ongesteld was omdat ik op het ene moment super vrolijk kon zijn omdat het zo gezellig was en ik 2 seconden later absoluut niet meer vrolijk was. Zelfs nu ik dit aan het schrijven ben verander ik steeds van emotie als ik aan al de herinneringen terug denk die ik hieraan nu al heb. Al met al dus eigenlijk best wel een dubbele maand. Daarnaast heb ik ook wel heel veel geleerd deze maand. Het belangrijkste is denk ik wel dat ik, nu al, besef dat dit een ervaring is die niemand ooit meer van me af zal gaan nemen en dat ik dankzij deze ervaring nu beter weet dan ooit wat ik nu precies wil als ik straks weer terug thuis kom, waardoor ik sowieso nu gewoon echt weet wat ik wil. Deze maand heeft me nu al geleerd wat voor mij het belangrijkste is in mijn leven en dan ook vooral wie. Dus ondanks dat ik echt niet altijd even vrolijk ben hier en ik er gewoon heel eerlijk in ben dat ik soms best heel erg heimwee heb ben ik wel ontzettend blij met deze ervaring, omdat het me dingen laat zien en leert waar ik thuis nooit zo op deze manier achter was gekomen.
Na al dit psychologisch gewauwel van mij zal ik mijn verhaal verder vertellen waar ik de laatste keer gestopt ben.
Afgelopen zaterdag zijn we met een grote groep, waarvoor wel vijf bussen nodig waren, op een dagtrip geweest langs Luss, Oban en Isle of Seil. De eerste stop was Luss. Dit is een klein plaatsje dat aan Loch Lomond ligt, het grootste meer van Schotland. Hier zijn we een half uurtje gestopt met de bus zodat we langs de “kusten” van het meer konden wandelen. Alhoewel we er achter kwamen dat we van als die kusten niet zoveel zouden zien, alleen maar een klein stukje strand waar we net met zijn alles op pasten. Maar desalniettemin was het er wel heel erg mooi en denk ik als je daar wat langer rond gaat kijken je daar een hele mooie omgeving en wandelroutes zult vinden.
Na een half uurtje moesten we allemaal weer de bus in op weg naar het plaatsje Oban. Dit is een zeer toeristisch plaatsje dat heel erg bekend staat om zijn ‘seafood’. Dat was nog best een stukje rijden en ook een hele mooi route want we gingen dwars door de bergen heen. We kwamen ook van het ene weer in het andere terecht. We waren uit Glasgow vertrokken in de kou maar wel met een stralende zon. Onderweg kwamen we nog in een sneeuwstorm terecht en een half uur later was er geen sneeuw meer te zien en scheen de zon weer. Nou moet ik wel zeggen dat ik erg blij ben dat ik niet meer zo’n last heb van wagenziekte als vroeger. We zijn namelijk nogal wat bussen voorbij gereden die moesten stoppen omdat er mensen ziek waren. Blijkbaar waren er in één bus zelfs tien mensen ziek geworden omdat de wegen door de bergen nou niet zo geweldig zijn. Eenmaal in Oban aangekomen zijn we eerst fish and chips gaan eten. Daarna zijn we naar McCaigs tower gegaan vanaf waar we een heel mooi uitzicht hadden over heel Oban.
Even later was het weer tijd om de bus in te stappen om richting Isle of Seil te gaan. Onderweg hebben we nog wel eerst een stop gemaakt bij the Atlantic Bridge. Deze brug verbindt Isle of Seil met het vaste land. Het eiland zelf was heel mooi en rustig. We hebben hier een uurtje rondgelopen en toen was het weer tijd om terug te keren naar Glasgow. De busreis terug was erg gezellig en tijdens deze busreis hebben we elkaar toch nog wat beter leren kennen. Het was een vermoeiende, maar zeker wel leuke dag.
Verder was het deze week weer naar school. Op maandag had ik echt weer eens een lange dag school van 10 tot 17uur. Op dinsdag viel ons college uit en toen ben ik mijn nieuwe sportkaart maar eens uit gaan proberen in de sportschool. Dat was toch wel even lekker om weer even te kunnen sporten. Dat gaan ik denk ik morgen nog een keertje doen.
Vanavond is het weer pubnight. De internationale studentenvereniging organiseert dit iedere donderdag en daar ga ik nog naar toe vanavond. Vorige week was er na de pubnight ook nog een feest in een club. Dit viel wel een klein beetje tegen. Het was wel gezellige hoor, maar de muziek viel een beetje tegen. Het was hele leuke muziek voor als je lekker op je kamer zit en wat aan het lezen bent of huiswerk aan het maken bent of iets anders aan het doen bent, maar niet als je jezelf er lekker op hebt ingesteld om te gaan dansen.
Ondertussen zijn er ook wat problemen met het regelen van papierwerk voor de council tax. Mensen in Glasgow moeten council tax betalen, maar studenten zijn hiervoor uitgezonderd. Hiervoor moeten we een formulier invullen en een brief hebben van onze thuis universiteit. Het formulier heb ik twee weken geleden netjes ingevuld, maar ik word op dit moment door de universiteit van Nijmegen van het kastje naar de muur gestuurd voor die brief. Maar goed dat krijg ik vast allemaal nog wel geregeld. Daar ga ik me verder maar niet te druk over maken.
Zo en nu is mijn verhaal zo ondertussen alweer veel te lang geworden en heb ik jullie al weer lang genoeg lastig gevallen met mijn gekletst. Tot over 17.5 week! Dan kom ik weer naar huis, dus stiekem is dat ook weer niet zo heel lang, waardoor ik me des te meer besef dat ik hier nu moet doen wat ik wil doen.